دامن زنانه

. قد بلند کرده دستش به ابر برسد، عقربه‌ای که مچ دست‌هایم را بسته از من تا شبانه گریستن راهی نیست از من تا پریدنِ از خود را به‌خواب زدن روی یک پایِ ماندن؛ می‌ایستم پایِ رفتن؛ درمانده از دل‌تنگی به جهاتِ مختلف، این شَک است میانِ دوست‌داشتن یا نداشتن سکوت یا گفتن جنون یا عاقلانه دل‌کندن میان بودن، یا بودن! بالایِ سرِ زمین می‌ایستم نگاه می‌کنم به عبورِ ابر و کوه، که مانعِ هرچه باشد مانعِ شب نیست! شب‌ها تصمیم‌ها جور دیگری از آدم‌ گرفته‌می شود شبیهِ معطل کردنِ ماه، برای کمی روشنایی شبیهِ دامن زدن به فکرِ رسیدن شب‌ها شبیهِ پیراهن است، که آدم از تنش در می‌آورد به خودم می‌گویم این من، شبیهِ آن من نیست که آسمان را میان هرچه روی زمین بود، برداشت به خودم می‌‌آیم به روشنی، در قعرِ گریختن بی هیچ بهانه‌؛ نشانه‌ها را به‌هم وصل می‌کنم با چشم‌هایِ خشکیده در خطوط اشاره‌ی پنهان شبیهِ شب‌های دنبالِ ستاره‌های آسمان هر روز؛ آدم شانه‌هایش خمیده تر است تاریکی را از روی دوشش برمی‌دارد صبح را در دهان می‌گذارد بگوید سلام چای می‌نوشد بغض را از گلو بپراند یا قهوه؛ که خواب را... هر روز آدم به دلیلِ پر بودنِ قلبِ کُندِ خودش شک می‌کند... انگار باید دست‌هایم خالی باشد برای گرفتنِ دست‌هایت عقربه؛ رسانایِ عجولی‌ست به یقین می‌رساندم #ثمین_رضوی #٢٩خرداد١۴٠٢ #شعر #شعر_معاصر #شعر_سپید #شعرآزاد