گوشواره زنانه روی

. ای شمایانِ کوچکِ حلقه زده بر انگشتِ اشاره ای بارانِ موسمی بر سمِ ماه در جزر ، مد بکش؛ آآآآه را بلند...، تحریر ِ لیقه در رقص دوات... ؛ بنویس به آب بزن به خشکی بزن بنشین به خیرگی، تلخ بخند نگاه کن چشم ببند... چشم، دورِ چشم می‌گردد صورت به آب می‌افتد آن قدم که می توانست رد بشود میان دایره گیر افتاده بند دورِ قدم قدم میانِ حباب، روی زمین است اما دلش از بندِ ابر بالا رفته دستش را بگیر، بالا بکش دستش را بگیر بگذار سرش از ابر ها عبور کند دستش را بگیر بگذار برگ‌ها میان انگشت‌ها آنقدر بمانند که طلا بشوند تغییرِ فصل با فصل تغییر آدم با آدم تغییر دایره در دایره... دورِ چشم می‌گردد و لیقه را در حدقه‌اش خیس می‌کند دستش را توی آب می زند حلقه را به هم می‌زند حلقه دور انگشت‌هایش یکی یکی به نوبت به اشاره که می‌رسد می نویسد؛ " کسی که نیست جای کسی که هست را گرفته است" بعد دستش را توی آب می چرخاند زیرِ آب ریشه است ریشه در ریشه آن قدر که معلوم نیست جوهرِ این درخت از کدام آوند بالا آمده آن قدر که معلوم نیست امتداد این شاخه کدام قطره ی باران ، کدام برگ را بوسیده است آن قدر که معلوم نیست این تنه قلم می شود لای انگشت‌های کدام دست یکی دارد دایره ها را می‌شمارد یکی دارد از دایره فرار می کند یکی دارد دایره می ‌شود درون دایره ای دایره ها آن‌قدر هستند که دلت برای نبودنشان تنگ می‌شود یک برگ به زودی می‌افتد و دایره ای را به هم می زند باران به زودی می‌رود که جای دیگری دور ِ چشم دیگری بگردد این زلال که آمده در رکود ، پیر بشود این تبسمِ بسته به رویِ روز این شبانه‌های در تصور ِ شانه خواب‌های در توهمِ آرامش این روشنای در عمقِ تاریکی و این منِ جا مانده در عمقِ من...، ای شمایانِ چسبیده به جان ای تن های گشته دور ِ تنهایی ای تنهاییِ سرگردانِ دایره‌ها انگشت بزنید رویِ آب را امضا کنید؛ زندگی تضمینِ دوست داشتن است دوست داشتن، تضمینِ دل کندن انگشت بزنید، زیرِ آب را امضا کنید دایره بزنید این دایره های روی دایره‌ها این حلقه های تا مچ رسیده این حلقه‌های به گلو رسیده حلقه های به چشم رسیده بغض نیستند اشک نیستند زندگی‌اند که خودش را در تمامِ بیزاری‌اش دوست داشته است و این قطره ها دایره‌های گوشواره که آویزه بر جمجمه اند اما به دل می‌رسند؛ ادامه اند نقط نقطه نقطه . . . . #ثمین_رضوی #٣مرداد۴٠٣ #ادبیات #شعر #شعرآزاد #در_آینه_ابر...