ست بچگانه کاغذ

. هزار و سیصد و چند بود، که نبود؟ کدام موج برده بودش به کجا؟ حافظه دارد هنوز اما زبان ندارد... اصلا مگر دریا می‌تواند خانه باشد، که از هر سمت، به آن برگردی؟ در روز‌های مُرده کودکی هنوز دارد بوف می‌شود بیداری را می‌کِشد پشتِ چشم‌های خلیجی‌اش و موج از پلک‌هایش می‌زند بیرون... هنوز الف‌بای دیکته را نچیده، کاغذ را تا می‌زند و به آب می‌اندازد مگر چند جنازه باید از قایق جا مانده باشد که برگردد ؟ در آدم‌های مُرده؛ هنوز دارد فردا را جستجو می‌کند احساس می‌کند برای امروز‌ش کم است و گاه، نبودن بهتر از کم بودن است دریا وقتی که خسته باشد آدم‌های دیروز را پس می‌دهد حتی خودش را پس می‌زند انگار بخواهد بفهماند که در هیچ غربتی دست نداشته هر که بیشتر خودش را به آب بزند، غریقِ بهتری‌ست و آسمان به غرورِ مغروق فرصتِ ابر شدن می‌دهد موج‌ها وقتی که غم دارند، آرام ترند این‌همه تقلا برای " قل یا ایها الناس" چه بود؟ سؤال پشت سؤال و جواب ِ نمی‌دانم را جوری پشت کلمه‌ها پنهان می‌کنند که هیچ‌کس نتواند به دیگری حق بدهد! حتی خدا برای آمرزیدن، به زحمت میفتد... اصلا حق بگویند یا نگویند چه فرقی می‌کند وقتی جهتِ آدم از هر سمت که برود ساحل است؟ کدام ساحل؟ نمی‌دانم کدام آدم؟ نمی‌دانم کدام قصه از هزار و سیصد و چند... ؟ می‌دانم اما کاش می‌شد انتهای قصه را در شیشه‌ای فوت کرد و به آب سپرد... #ثمین_رضوی #بداهه #شعرآزاد #٢٠تیر١۴٠٣ #ادبیات #نگارستان